Τσελικάκη Δέσποινα, Α΄ λυκείου.
Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο σε έναν καθηγητή που με το μάθημά του κατάφερε να ανατρέψει ολόκληρη την κοσμοθεωρία μου. Έναν άνθρωπο που δεν Μπορούν εύκολα να αναγνωρίσουν οι ενήλικες και αυτό γιατί δεν μπορούν να δουν Πέρα από αυτό που τους έχουν μάθει να βλέπουν.
Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν μας έκανε να μη φοβόμαστε να εκφραστούμε, να μπορούμε να ονειρευόμαστε χωρίς περιορισμούς. Μας έδωσε να καταλάβουμε ότι δεν είναι ανάγκη να γίνουμε σαν τους άλλους για να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε μαζί τους.
Πόσο ανόητοι είμαστε οι άνθρωποι τελικά και πόσο αφελείς; Χαραμίζουμε τον χρόνο μας παλεύοντας για ιδανικά άλλων, για πράγματα που δεν μας προσφέρουν καμία ικανοποίηση. Έχουμε την τάση να αφήνουμε πίσω τα όνειρα και τα θέλω μας, μειώνοντας όλα τα ουσιώδη. Σκεφτόμαστε μέσα σε κουτάκια και λειτουργούμε ρομποτικά έχοντας ως κύριο στόχο την επιβίωση. Όλη μας τη ζωή κρίνουμε και κάνουμε επιλογές με βάση το συμφέρον και τη λογική. “Να διαβάσω για να μπορέσω να βρω μία καλή δουλειά, να βγάζω λεφτά και να είναι περήφανοι για εμένα”. Αυτό είναι που θέλουμε πραγματικά; Και τα όνειρα; Τι γίνεται με αυτά;
Και βρισκόμαστε τώρα να αναρωτιόμαστε: Γιατί άραγε δε μας μίλησε ποτέ κανένας έτσι; Γιατί κανένας τους δεν προσπάθησε να μας αποτρέψει από αυτή την πραγματικότητα; Όλα μας παρουσιάζονται τόσο μονόπλευρα μην αφήνοντας κανένα περιθώριο για περαιτέρω σκέψη. Είναι αυτό που είναι, λένε... Δε νομίζω, λέω εγώ.